Zonder werk
Zonder werk komen te zitten is misschien wel één van de meest ingrijpende gebeurtenissen geweest in mijn leven.
Vooral door het feit dat, zonder dat ik er zelf grip op had, mijn leven drastisch veranderde. Structuur en zekerheid werden weggevaagd en hun plek werd ingenomen door chaos en onzekerheid. Vooral ook onzekerheid over mijn eigen kunnen.
De vrije tijd die ik ervoor in de plaats kreeg werd niet benut, op één of andere manier kwam er gewoonweg niks uit mijn handen. Ja, eindeloos het internet afstruinen en solliciteren op elke, mogelijk passende, vacature.
Een uitzichtloze missie voor een, toen 45-jarige, vrouw. Leeftijd, geslacht en burgerlijke staat leken in die crisisjaren (2012) een issue voor elke potentiële werkgever.
Maar was dat allemaal wel zo? Of was ik zelf misschien degene die daar een punt van maakte, naast het feit dat ik totaal niet wist wat ik wilde.
Nou ja, het enige wat ik wist en wilde was werk! Ik wilde er alles voor doen en laten.
Aangezien mijn man op dat moment ook zonder werk zat (ook bouwkundige) was het voor ons vooral financieel gezien aardig afzien.
Achteraf kan ik zeggen dat dat op zich niet het ergste was.
Na verslagenheid en ontreddering in het begin, heb ik mezelf herpakt en actie ondernomen.
Ik moest weer gaan verzinnen wat ik later wilde worden ‘als ik groot was’.
Dat kunstje had ik al eerder gedaan, en ik deed het nu weer.
Van werkeloze bouwkundige naar Sprinklertekenaar en later, met de nodige cursussen, sprinklerengineer.
Ik ben vanaf dat moment in een soort automatische piloot-stand geraakt. Een manische zoektocht naar werk en toen ik dat eenmaal had, blij zijn dat ik dat had om me er vervolgens als een blind paard in te storten. Niks was te gek. Full-time baan, lange reistijden, vroeg beginnen laat naar huis, want 9-5 zat niet in mijn aard, (structureel) overwerken, mezelf vastbijten in schier onoplosbare vraagstukken….En ondertussen een gezin runnen, mezelf ergeren aan een man die eigenlijk niet geschikt was als plaatsvervanger (sorry schat) me schuldig voelen (nu nog) voor het feit dat ik niet de leuke moeder kon zijn die ik wilde zijn voor mijn kinderen en ook nog eens krampachtig vasthouden aan mijn hobbies, het zingen in een band, waar ik eigenlijk te moe voor was.
Zelfs zingen onder de douche lukte me niet meer.
Desondanks was alles voor mijn gevoel ‘in balans’, de ballen hield ik ternauwernood in de lucht. Mijn energielevel was tot op het nulpunt gedaald. De reistijd van en naar mijn werk moest ik al gauw onderbreken bij de benzinepomp om ‘even een powernappie’ te nemen, en eenmaal thuis sleepte ik me door het koken en andere huishoudelijke taken heen om vervolgens niet te kunnen slapen door een malend hoofd. Met de wekker op 5 uur was dat een bijna onmogelijke taak, maar ik hield stand.
Thuis ging het redelijk, de school van mijn zoon bezorgde mij wel de nodige frustratie, op mijn nieuwe werk kwam ik een soort van tot rust. Totdat ik me daar ook niet meer veilig voelde door niet zulke fijne maatregelen ten nadele van mij.
Na al mijn inzet en toewijding voelde ik me enorm genaaid! Ik ging een tandje zachter, maar dat was niet voldoende. Een klein voorval op mijn werk was de druppel die de emmer deed overlopen. Boos ging ik naar huis, schreef een mail naar mijn leidinggevende, maar daar kwam zoveel woede en frustratie bij los, dat ik huilend in slaap viel. Die tranen had ik in de voorgaande maanden al vaak voelen prikken achter mijn ogen en ik wist dat het niet goed ging met me.
Daarnaast was de werkdruk erg hoog, net als de inkomensongelijkheid. Dit had ik ook al meerdere malen laten weten aan mijn werkgever, maar die had daar niet echt een boodschap aan, hij vond dat-ie al zoveel deed. Ik voelde me zo niet gezien!
Ik kwam mezelf keihard tegen, maar kennelijk nog niet hard genoeg…..na burn-out nummer 1 die een jaar duurde, volgde na 10 maanden nummer 2…… Ik wist totaal niet wat ik wilde en ook niet wat ik ermee moest, maar wel dat ik er helemaal klaar mee was!
Achteraf zijn er zoveel dingen duidelijk geworden! Gevoelig als ik was als kind, heb ik onbewust een mannenwereld gekozen om in te werken. Tussen de mannen hoefde ik niet veel te voelen. Het niet gezien worden, was als jongste van 7 al begrijpelijk, en heb ik onbewust zelf in de hand gewerkt door me, vanuit mijn onzekerheid, veel te bescheiden op te stellen.
Er was niemand die me in bescherming kon nemen. Dat moest ik gewoon zelf doen. Zelfvertrouwen krijg je alleen door inzicht te hebben in jezelf, door te voelen bij jezelf. Je hoeft je niet te spiegelen aan een ander. Al die levenslessen kreeg ik, door schade en schande, pas op 52-jarige leeftijd. En dat is geen verwijt, niet naar mijn ouders en niet naar mezelf. Gelukkig is een mens nooit te oud om te leren. Ik heb nu het besef dat mentale gezondheid een hele belangrijke pijler is. Je kunt nog zo gezond leven. Wanneer je mentaal niet gezond bent, takel je lichamelijk heel snel af. Heel veel ziektes hebben een psychosomatische oorsprong. Mijn lichaam heeft in aardig wat crises gezeten en daarbij heel wat fysieke en psychische littekens opgelopen. Gelukkig weet ik nu op welke knopjes ik moet drukken om mezelf in de juiste flow te krijgen.
Wil je meer weten over hoe je jezelf hierbij kunt helpen?
Laat een bericht achter via het contactformulier of plan een gratis telefonische intake via de knop onderaan deze pagina.
Vertel je verhaal en we kijken samen hoe ik jou kan helpen.